Jest powszech­nie wystę­pu­jącą cho­robą zwy­rod­nie­niową sta­wów. Cha­rak­te­ry­zuje się roz­rze­dze­niem struk­tury chrząstki sta­wo­wej, pęka­niem i obumie­ra­niem tkanki pod­chrzęst­nej. W tak zmie­nio­nej tkance czę­sto powstają cysty a na brze­gach stawu oste­ofity. W tkance chrzęst­nej kola­gen ulega degra­da­cji, zmie­nia się gospo­darka che­miczna komó­rek, co w efek­cie pro­wa­dzi do obrzmie­nia. Prze­miana che­miczna komó­rek może być tak pato­lo­gicz­nie zmie­niona, że chrząstka szkli­sta zostaje zastą­piona przez chrząstkę włók­ni­stą. W torebce sta­wo­wej powstają zwłók­nie­nia a fałdy błony mazio­wej są na ogół prze­ro­śnięte i nie­ela­styczne. Oste­oar­troza może prze­bie­gać bez­ob­ja­wowo lub z bólem i postę­pu­ją­cym usztyw­nie­niem sta­wów. Jest pro­ce­sem cha­rak­te­ry­stycz­nym dla ludzi po 50 roku życia.