Z punk­tu widze­nia bio­me­cha­ni­ki zmia­ny zwy­rod­nie­nio­we moż­na uznać za kon­se­kwen­cję zabu­rzeń rów­no­wa­gi pomię­dzy mecha­nicz­ną wytrzy­ma­ło­ścią chrząst­ki a dzia­ła­ją­cy­mi na nią siła­mi. Bez­po­śred­nie szko­dli­we skut­ki nad­mier­nej pre­sji (nad­mier­nych obcią­żeń) na chrząst­kę sta­wo­wą zosta­ły nie­jed­no­krot­nie udo­ku­men­to­wa­ne w bada­niach na sta­wach zwie­rzę­cych (1,2,3,4).

Bio­me­cha­nicz­na teo­ria według Maqu­eta (5,6,7,8,9,10) wno­si, że sta­bil­ność sta­wu kola­no­we­go jest wyni­kiem zacho­wa­nia rów­no­wa­gi pomię­dzy dwo­ma siła­mi (ryci­na ). Siła P, dzia­ła­ją­ca przy­środ­ko­wo, eks­cen­trycz­nie wywie­ra­na przez cię­żar cia­ła, musi być zrów­no­wa­żo­na przez aktyw­ną siłę mię­śni L. Siła R, któ­rej dzia­ła­niu pod­le­ga wów­czas staw kola­no­wy jest wypad­ko­wą wek­to­rów wyżej wymie­nio­nych sił. W warun­kach pra­wi­dło­wych dzia­ła pro­sto­pa­dle do obcią­ża­nych powierzch­ni i roz­kła­da się rów­no­mier­nie na powierzch­nie sta­wo­we sta­wu kola­no­we­go (11). Kie­ru­nek dzia­ła­nia oraz war­tość siły R może być zmien­na, ponie­waż jest ona zależ­na on masy cia­ła, siły mię­śni uda oraz osi koń­czy­ny dol­nej (szpo­ta­wa, kośla­wa). Prze­su­nię­cie kie­run­ku dzia­ła­nia siły R w stro­nę przy­środ­ko­wą może być wyni­kiem osła­bie­nia mię­śni bocz­nych uda, wzro­stem masy cia­ła, szpo­ta­wą defor­ma­cją koń­czy­ny lub prze­su­nię­ciem środ­ka cięż­ko­ści w stro­nę prze­ciw­ną dla obcią­ża­ne­go sta­wu kola­no­we­go. Spo­wo­du­je to nie­rów­no­mier­ne obcią­ża­nie powierzch­ni sta­wo­wych, zwięk­szo­ne po stro­nie przy­środ­ko­wej zmniej­szo­ne zaś w bocz­nym prze­dzia­le. Gdy moż­li­wo­ści kom­pen­sa­cyj­ne przy­środ­ko­we­go prze­dzia­łu sta­wu kola­no­we­go sta­ną się mniej­sze od war­to­ści prze­su­nię­te­go wek­to­ra dzia­ła­ją­cej siły R, docho­dzi do uszko­dze­nia chrząst­ki, co w kon­se­kwen­cji powo­du­je zabu­rze­nie osi całej koń­czy­ny dolnej.Podążając za pra­wem Pauwels’a jakość i struk­tu­ra kości (zmia­ny jej struk­tu­ry wewnętrz­nej, kształ­tu i wymia­rów poszcze­gól­nych ele­men­tów) zale­ży od wiel­ko­ści obcią­żeń, jakim ją pod­da­je­my (12). Zatem prze­su­nię­cie osi będzie potę­go­wa­ło szko­dli­we obcią­że­nia, co będzie pro­wa­dzi­ło do nasi­la­nia się zmian zwyrodnieniowych.

Wię­cej na ten temat : https://www.fizjoinformator.pl/zaburzenia-osi-konczyny-dolnej-ze-wspolistniejaca-niestabilnoscia-primary-double-and-triple-varus-knees/

E.K.

Jeże­li masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl

Lite­ra­tu­ra:

1.Ogata K, Whi­te­si­de LA, Lester PA, et al: The effect of varus stress on the moving rab­bit knee joint. Clin Orthop 1977; 129:313

2.Radin EL, Paul IL, Rose RM: Role of mecha­ni­cal fac­tors in patho­gr­ne­sis of pri­ma­ry oste­oar­th­ri­tis. Lan­cet 1972; 1: 519

3. Reimann I: Expe­ri­men­tal oste­oar­th­ri­tis of the knee rab­bits indu­ced by alte­ra­tion of the load-bearing. Acta Othop Scand 1973;44:496

4.Wu DD, Burr DB, Boyd RD, et al: Bone and car­ti­la­ge chan­ges fol­lo­wing expe­ri­men­tal varus or val­gus tibial angu­la­tion. J Orthop Res 1990; 8: 572

5.Maquet P: Bio­me­cha­ni­que des mem­bres infe­rieu­ra. Acta Orthop Belg 1966; 32: 705

6.Maquet P: La soli­ci­ta­tion meca­ni­que du genou durant la mar­che. Acta Orthop Belg 1975; 41: 119

7.Maquet P: Val­gus oste­oto­my for oste­oar­th­ri­tis of the knee. Clin Orthop 1976; 120: 143

8.Maquet P: Osteotomy.In Fre­eman MAR, ed Arth­ri­tis of the knee: Cli­ni­cal Featu­res and Sur­gi­cal Mana­ge­ment. Ber­lin Sprin­ger Ver­lag. 1980, p 148

9. Maqu­et P: Patho­ge­ne de la gonar­th­ro­se. Acta orthop Belg 1982; 48:45

10.Maquet P: The tre­at­ment of cho­ice in oste­oatrh­ri­tis of the knee. Clin Orthop 1985; 192: 108

11.Maquet P., Van De Berg A., Simo­net J.: The weight-bearing sur­fa­ces of the femo­ro­ti­bial oint. Acta Orthop. Belg. 1976;42 Suppl 1:139–143

12.Pauwels F: Bio­me­cha­ni­que de l’appareil loco­mo­teur: Con­tri­bu­tion a l’etude

de l’anatomie fonc­tion­nel­le .Ber­lin, Sprin­ger Ver­lag, 1979