Nad­gar­stek cha­rak­te­ry­zu­je się bar­dzo skom­pli­ko­wa­ną budo­wą ana­to­micz­ną, któ­ra przy­spa­rza wie­lu pro­ble­mów w razie stłu­cze­nia lub zła­ma­nia tej czę­ści ręki.

Zamiast jed­nej głów­ki i panew­ki sta­wo­wej, jak w dużych sta­wach, w nad­garst­ku mamy aż 8 kości uło­żo­nych w dwóch sze­re­gach.  W skład sze­re­gu bliż­sze­go, licząc od stro­ny kości pro­mie­nio­wej, wcho­dzą kości: łódecz­ko­wa­ta, księ­ży­co­wa­ta, trój­gra­nia­sta i gro­cho­wa­ta. Sze­reg dal­szy nad­garst­ka , licząc w tym samym porząd­ku, sta­no­wią kości: czwo­ro­bocz­na więk­sza, czwo­ro­bocz­na mniej­sza, głów­ko­wa­ta i haczykowata.

Tak więc kom­pleks sta­wo­wy nad­garst­ka skła­da się z 2 sta­wów, któ­re razem ze sta­wem dal­szym pro­mie­nio­wo-łok­cio­wym two­rzą zin­te­gro­wa­na jed­nost­kę funkcjonalną:

-         staw pro­mie­nio­wo-nad­garst­ko­wy (pomię­dzy dal­szą powierzch­nią sta­wo­wą kości pro­mie­nio­wej a bliż­szym sze­re­giem kości nadgarstka)

-         staw śród­nad­garst­ko­wy (pomię­dzy bliż­szym a dal­szym sze­re­giem kości nadgarstka).

Sta­bi­li­za­cję nad­garst­ka zapew­nia kom­pleks wię­za­deł nale­żą­cych do sys­te­mu wewnętrz­ne­go i zewnętrznego.

Wię­za­dła nad­garst­ka wewnętrz­ne wią­żą kości nad­garst­ka ze sobą, naj­więk­sze zna­cze­nie kli­nicz­ne posia­da wię­za­dło łódeczkowato-księżycowate.

Wię­za­dła zewnętrz­ne łączą kości nad­garst­ka prok­sy­mal­nie z kością pro­mie­nio­wą i łok­cio­wą, zaś dystal­nie z kość­mi śród­rę­cza. Grub­sze i licz­niej­sze są wię­za­dła poło­żo­ne po stro­nie dło­nio­wej, w porów­na­niu z cień­szy­mi wię­za­dła­mi grzbietowymi.

Wię­za­dła sta­wu pro­mie­nio­wo-nad­garst­ko­we­go moż­na podzie­lić na 2 grupy:

-         wię­za­dła pobocz­ne: pro­mie­nio­we (bie­gną­ce od wyrost­ka ryl­co­wa­te­go kości pro­mie­nio­wej a kością łódecz­ko­wa­tą) i łok­cio­we  (bie­gną­ce od wyrost­ka ryl­co­wa­te­go kości łok­cio­wej do kości trój­gra­nia­stej  grochowatej).

-         wię­za­dła pro­mie­nio­wo-nad­garst­ko­we: przed­nie (przy­cze­pia się do przed­nie­go brze­gu powierzch­ni sta­wo­wej kości pro­mie­nio­wej oraz szyj­ki kości głów­ko­wa­tej) i  tyl­ne (pro­mie­nio­wo-nad­garst­ko­we – two­rzą­ce grzbie­to­we wzmoc­nie­nie stawu).

80% osio­we­go obcią­że­nia przed­ra­mie­nia prze­no­si się przez staw pro­mie­nio­wo – nad­garst­ko­wy, któ­ry łączy nasa­dę dal­szą kości pro­mie­nio­wej z kość­mi łódecz­ko­wa­tą i księ­ży­co­wa­tą. Pozo­sta­łe 20% prze­no­si się na łok­cio­wą część nad­garst­ka za pośred­nic­twem kom­plek­su chrząst­ki trójkątnej.

A.W.