Staw łokciowy jest stawem złożonym o skomplikowanej budowie. W jego skład wchodzą trzy współdziałające połączenia stawowe, otoczone wspólną torebką stawową:
- staw ramienno-łokciowy
- staw ramienno-promieniowy
- staw promieniowo-łokciowy bliższy.
Zaburzenie w któregokolwiek z nich prowadzi do zaburzeń funkcji całej kończyny, w szczególności funkcji ręki.
Na zewnątrz od torebki stawowej leżą więzadła, stanowiące główne zabezpieczenie łokcia przed zwichnięciami. Struktury więzadłowe spełniają tu niezwykle istotną rolę i są poddawane dużym obciążeniom podczas przenoszenia sił, zwłaszcza w kierunkach bocznych, z powodu niewielkiego wspomagania stabilizacyjnego ze strony mięśni.
Mięśnie przebiegają wokół stawu i możemy podzielić je na grupy:
- przednią (mięśnie zginające staw łokciowy)
- tylną (mięśnie prostujące staw łokciowy)
- boczną (mięśnie prostujące nadgarstek i palce)
- przyśrodkową (mięśnie zginające nadgarstek i palce).
- pronatory i supinatory (mięśnie wykonujące odwrócenie i nawrócenie dłoni).
Największe z nich to prostowniki łokcia ( mięsień trójgłowy ramienia) i zginacze (mięsień dwugłowy, ramienno-promieniowy i ramienny).
Więzadła oraz torebka, jako elementy stabilizujące staw łokciowy, często ulegają uszkodzeniu podczas urazów. Najważniejsze więzadła to: więzadło poboczne boczne, więzadło poboczne przyśrodkowe i więzadło pierścieniowate.
Mimo dużej wrodzonej stabilności łokieć jest drugim najczęściej zwichanym się stawem.
A.W.