Tak jak przed każ­dym innym zabie­giem chi­rur­gicz­nym tak samo przed artro­sko­pią war­to się zaszcze­pić prze­ciw­ko wiru­so­we­mu zapa­le­niu wątro­by typu B.Ponieważ na ryn­ku far­ma­ceu­tycz­nym wystę­pu­je kil­ka typów szcze­pio­nek dobrze jest  poznać pod­sta­wo­we infor­ma­cje o samym wiru­sie, aby doko­nać roz­sąd­ne­go wyboru.

Gene­ral­nie wyróż­nia­my kil­ka typów wiru­so­we­go zapa­le­nia wątro­by — typy A, B, C, D, E, G, zaś naj­po­pu­lar­niej­sze to:

• typ A – (HAV) jest przy­czy­ną tzw. żół­tacz­ki pokar­mo­wej. Zaka­że­nie nastę­pu­je poprzez prze­wód pokar­mo­wy, przez kon­takt z wydzie­li­na­mi cho­re­go lub pro­duk­ta­mi zaka­żo­ny­mi (epi­de­mie mlecz­ne, wod­ne itp.)
• typ B – (HBV) jest przy­czy­ną tzw. żół­tacz­ki wsz­cze­pien­nej. Do zaka­że­nia docho­dzi naj­czę­ściej pod­czas zabie­gów chi­rur­gicz­nych, sto­ma­to­lo­gicz­nych, iniek­cji itp.
• typ C – (HCV) jest naj­dłu­żej się roz­wi­ja­ją­cą i naj­groź­niej­sza odmia­ną, dla­te­go kil­ka słów wię­cej na ten temat.

Sza­cu­je się, że w Pol­sce wiru­so­wym zapa­le­niem wątro­by typu C (HCV) zaka­żo­ne jest oko­ło 700 tysię­cy osób, z któ­rych jedy­nie 50 tys. o tym wie. Więk­szość (96%) zaka­żo­nych nie jest świa­do­ma swo­je­go sta­nu, ponie­waż zazwy­czaj prze­wle­kła infek­cja jest mało­obja­wo­wa i trwa lata­mi. Śred­ni czas trwa­nia zaka­że­nia HCV, od momen­tu wnik­nię­cia wiru­sa do ustro­ju do poważ­nych pro­ble­mów zdro­wot­nych, trwa 5 do 35 lat. Cho­ro­ba czę­sto koń­czy się mar­sko­ścią i rakiem wątro­by, poprze­dzo­ny­mi poważ­ny­mi kom­pli­ka­cja­mi, unie­moż­li­wia­ją­cy­mi nor­mal­ne funk­cjo­no­wa­nie (wodo­brzu­sze, żyla­ki i krwa­wie­nia prze­ły­ku, żół­tacz­ka, pro­ble­my z krze­pli­wo­ścią krwi, zabu­rze­nia psy­chicz­ne, do śpiącz­ki wątro­bo­wej włącz­nie). Zapa­le­niu wątro­by, wywo­ła­ne­mu przez HCV, czę­sto towa­rzy­szą cho­ro­by auto­im­mu­no­lo­gicz­ne, w tym auto­im­mu­no­lo­gicz­ne zapa­le­nie wątro­by (AIH), któ­re znacz­nie pogar­sza­ją roko­wa­nie i czas przeżycia.

Głów­ne powo­dy zaka­że­nia to: kol­czy­ko­wa­nie, trans­fu­zje, tatu­aże, uży­wa­nie brud­nych strzy­ka­wek, poród, seks. Ale moż­na się też zaka­zić pod­czas: mani­kiu­ru, pedikiuru,wizyty u fry­zje­ra (zra­nie­nie brzy­twą, żylet­ką, nożycz­ka­mi), aku­punk­tu­ry, uży­wa­nia tych samych przy­bo­rów kosme­tycz­nych przez człon­ków rodziny,bójki lub upra­wia­nia spor­tów kon­tak­to­wych (boks, pił­ka noż­na, koszy­ków­ka)- jeśli doszło do uszko­dze­nia cia­ła, pod­czas napra­wia­nia sprzę­tu (zwłasz­cza medycz­ne­go), udzie­la­nia pierw­szej pomo­cy ofia­rom wypad­ków bez zacho­wa­nia nale­ży­te­go zabez­pie­cze­nia; pra­cy z cho­ry­mi lub mate­ria­łem zakaź­nym (np. w labo­ra­to­rium) bez zacho­wa­nia zasad bezpieczeństwa.

Zaka­że­nie jest naj­czę­ściej wykry­wa­ne przy­pad­ko­wo, przy oka­zji innych badań czy poby­tu w szpi­ta­lu. Więc jeśli już trze­ba w nim być to war­to wyko­rzy­stać oka­zję i się prze­ba­dać oraz zaszcze­pić. Dodat­ko­wym ele­men­tem moty­wu­ją­cym jest świadomość,że przy obec­nie sto­so­wa­nych lekach HCV jest wyle­czal­ne u ok.50% chorych.

A.W.

Jeże­li masz jakieś pyta­nia doty­czą­ce tego tema­tu pro­si­my o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl