Fala ude­rze­niowa jest falą mecha­niczną o małej czę­sto­tli­wo­ści, któ­rej cała ener­gia zostaje zogni­sko­wana w jed­nym miej­scu, na odpo­wied­niej głę­bo­ko­ści w tkan­kach, w punk­cie zmian chorobowych.

Miej­sce zabie­gowe wyzna­cza się naj­czę­ściej na pod­sta­wie badań usg lub rtg.

Głę­bo­kość, na jakiej docho­dzi do efektu ude­rze­nia może wyno­sić od kilku mm do kilku centymetrów.

Tera­pia radialną falą ude­rze­niową polega na pneu­ma­tycz­nym wytwo­rze­niu fal o wyso­kiej ener­gii, które poprzez gło­wicę sku­piane są wewnątrz orga­ni­zmu. Powstaje tam ciśnie­nie się­ga­jące 6 atmos­fer w cza­sie mili­se­kund. Apli­ka­cja fal nastę­puje z czę­sto­tli­wo­ścią 1– 15/min. W cza­sie 1 zabiegu apli­ko­wane jest 2000–4000 ude­rzeń. Zabiegi prze­pro­wa­dza się co 4–5 dni, 5–6 w serii.

Jeżeli efekt pozo­staje nie­za­do­wa­la­jący, ist­nieje moż­li­wość powtó­rze­nia serii po odstę­pie mie­siąca. W zde­cy­do­wa­nej więk­szo­ści wypad­ków 1 seria cał­ko­wi­cie wystarcza.

W odróż­nie­niu od tera­pii zogni­sko­waną falą ude­rze­niową nie ma tu koniecz­no­ści cią­głego moni­to­ringu usg pod­czas zabiegu oraz poda­wa­nia lokal­nego znieczulenia.

Tera­pia ta jest czę­sto ostat­nią alter­na­tywą prze ope­ra­cją. Wyka­zuje dużą sku­tecz­ność u pacjen­tów, któ­rzy byli wcze­śniej leczeni zachowawczo.

Olbrzy­mią zaletą metody jest mini­malna inwa­zyj­ność i bez­pie­czeń­stwo zabie­gów. Zabieg nie wymaga znie­czu­le­nia (wręcz nie­wska­zane) ani przy­go­to­wa­nia. Choć ból jest odczu­ciem nie­przy­jem­nym to jego wystę­po­wa­nie pod­czas zabiegu umoż­li­wia utrzy­ma­nie gło­wicy w  miej­scu zmiany chorobowej.

W zależ­no­ści od zasto­so­wa­nej dawki ener­gii uzy­sku­jemy różne dzia­ła­nie fali. W więk­szo­ści przy­pad­ków ma ono cha­rak­ter destruk­cyjny (mikro­frag­men­ta­cja odła­ma­nych czę­ści kost­nych i zło­gów wap­nio­wych, uszko­dze­nie naczyń krwio­no­śnych), w innych zaś dzia­ła­nie sty­mu­lu­jące, przede wszyst­kim przeciwbólowe.

Dzia­ła­nie prze­ciw­bó­lowe wynika z nastę­pu­ją­cych zjawisk:

- fale ude­rze­niowe uszka­dzają błony komó­rek zakoń­czeń ner­wo­wych, dzięki czemu recep­tory ner­wowe nie mogą prze­ka­zy­wać sygna­łów bólowych

- recep­tory hiper­sty­mu­lo­wane przez fale wstrzą­sowe wysy­łają impulsy o dużej inten­syw­no­ści, które tłu­mią sygnały bólowe

- fale wyzwa­lają wolne rod­niki w oko­licy zakoń­czeń ner­wo­wych zmie­nia­jąc śro­do­wi­sko che­miczne, co tłumi wyzwa­la­nie impul­sów bólowych.

Wska­za­nia:

- zabu­rzony zrost kostny

- zwap­nie­nia okołostawowe

- bóle przy­cze­pów ścię­gien, np. łokieć teni­si­sty, gol­fi­sty

- zapa­le­nie roz­ścię­gna pode­szwo­wego (ostroga pię­towa)

- zapa­le­nie ścię­gna Achillesa

- zapa­le­nie wię­za­dła rzepki

- bli­zny

- inne pro­blemy orto­pe­dyczne, gdzie tra­dy­cyjne lecze­nie zacho­waw­cze oka­zało się nieskuteczne.

Prze­ciw­wska­za­nia: nowo­twory, zabu­rze­nia krze­pli­wo­ści krwi, zaawan­so­wana oste­opo­roza.

Tym­cza­sowe efekty nie­po­żą­dane: zaczer­wie­nie­nie skóry, pod­skórne wyna­czy­nie­nie krwi, miej­scowy obrzęk, bole­sność. Efekty te wystę­pują rzadko,  są krót­ko­trwałe i zależą od zasto­so­wa­nej dawki oraz cech osobniczych.

A.W.

Jeżeli masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt : kontakt@fizjoinformator.pl