Uszko­dze­nie  łąkot­ki wystę­pu­je w 2/3 ura­zów sta­wu kola­no­we­go co potwier­dza ilość inter­wen­cji chi­rur­gicz­nych wyko­ny­wa­nych rocz­nie w Sta­nach Zjed­no­czo­nych (oko­ło milio­na), jak i w Euro­pie ( ponad 400 000).
Te małe, pół­księ­ży­co­wa­te, włók­ni­ste struk­tu­ry chro­nią staw kola­no­wy przed bólem peł­niąc waż­ne bio­me­cha­nicz­ne funk­cje jak :

• Sta­bi­li­za­cja i kon­gru­en­cja powierzch­ni stawowych,
• Prze­no­sze­nie i roz­kład obcią­żeń pomię­dzy kłyk­cia­mi kości udo­wej a pla­te­au piszczeli,
• Amor­ty­za­cja ,
• Pro­prio­cep­cja,
• Odży­wia­nie chrząst­ki stawowej

Odtwa­rza­nie ich cią­gło­ści jest bar­dzo waż­ne, gdyż zapo­bie­ga zauwa­żal­nej utra­cie funk­cji kola­na oraz zmia­nom zwy­rod­nie­nio­wym sta­wu kolanowego

W przy­pad­ku uszko­dze­nia łąkot­ki w stre­fie nie­ukr­wio­nej- bia­łej, nie docho­dzi do natu­ral­nych reak­cji napraw­czych tka­nek. Spon­ta­nicz­na rege­ne­ra­cja może nastą­pić w mak­sy­mal­nie zewnętrz­nej 10–25% łąkot­ki (region ukrwio­ny w czer­wo­nej stre­fie).  Pre­fe­ro­wa­ną meto­dą lecze­nia ura­zów łąkot­ki jest szy­cie, ale nie jest ono moż­li­we u wszyst­kich pacjen­tów. Zale­ży to od mor­fo­lo­gii pęk­nięć — mogą one być wie­lo­kie­run­ko­we, cza­sem frag­ment łąkot­ki może odprysnąć.Nie zawsze jest to też moż­li­we, zwłasz­cza w przy­pad­ku zmian w jało­wej części.

Dla takich nie­moż­li­wych do zszy­cia łąko­tek, powszech­nym stan­dar­dem są czę­ścio­we meni­scek­to­mie. I choć krót­ko­ter­mi­no­we wyni­ki lecze­nia są dobre, ryzy­ko wystą­pie­nia nie­od­wra­cal­nych zmian w sta­wie wyka­zy­wa­ne jest w bada­niach dłu­go­fa­lo­wych. Przyj­mu­je się, że utra­ta cało­ści lub czę­ści łąkot­ki pro­wa­dzi do zmian zwy­rod­nie­nio­wych, któ­re są wyni­kiem zwięk­sze­nia obcią­żeń, na jakie nara­żo­na jest chrząst­ka w kon­se­kwen­cji desta­bi­li­za­cji sta­wu i bar­dziej punk­to­we­go sty­ku powierzch­ni stawowych.

Aby zapo­bie­gać roz­wo­jo­wi cho­ro­by i nie nara­żać pacjen­ta na kolej­ne ope­ra­cje powsta­ła meto­da implan­ta­cji łąko­tek allo­ge­nicz­nych ( od daw­cy), łąko­tek kola­ge­no­wych lub syn­te­tycz­nych, któ­re będąc swo­istym rusz­to­wa­niem pozwa­la­ją wni­kać w swo­ją struk­tu­rę komór­kom macie­rzy­stym i naczy­niom, co w kon­se­kwen­cji, pozwa­la na rege­ne­ra­cję tkan­ki łąkotki.

Bar­dzo dłu­go jedy­ną moż­li­wo­ścią lecze­nia uszko­dzeń łąkot­ki, któ­re nie nada­wa­ły się do zszy­cia, było wyko­na­nie prze­szcze­pu od mar­twe­go daw­cy ( prze­szczep allo­ge­nicz­ny). I choć meto­da ta jest bar­dzo sku­tecz­na to wią­że się z ryzy­kiem prze­nie­sie­nia na pacjen­ta infek­cji, np. wiru­sa HIV lub wiru­sa zapa­le­nia wątro­by typu C

Allo­ge­nicz­ny implant łąkotki

Naukow­com uda­ło się opra­co­wać implant, tzw. łąkot­kę kola­ge­no­wą ( Mena­flex, w skró­cie CMI, ReGen Bio­lo­gics, Fran­klin Lakes, New Jer­sey), któ­ra jest uzy­ski­wa­na z kola­ge­nu typu I ze ścię­gna Achil­le­sa kro­wy. Rusz­to­wa­nie kola­ge­no­we implan­tu przy­po­mi­na struk­tu­rą gąb­kę. Po wsz­cze­pie­niu i przy­szy­ciu go do pozo­sta­łe­go frag­men­tu łąkot­ki w jego maleń­kie otwor­ki zaczy­na­ją wra­stać komór­ki bior­cy. Po roku do dwóch lat od ope­ra­cji tkan­ka, któ­ra z nich powsta­je, zastę­pu­je w cało­ści implant.

Implant CMI

 W porów­na­niu do prze­szcze­pu allo­ge­nicz­ne­go meto­da ta ma wie­le zalet. Kola­gen typu I jest nie­mal iden­tycz­ny u róż­nych gatun­ków ssa­ków, w tym u czło­wie­ka, dla­te­go nie nale­ży się oba­wiać reak­cji ukła­du odpor­no­ś­co­we­go. Poza tym, w prze­ci­wień­stwie do prze­szcze­pu allo­ge­nicz­ne­go, nie ma ryzy­ka prze­nie­sie­nia na bior­cę jakiejś infek­cji. Bada­nia kli­nicz­ne pro­wa­dzo­ne w USA w gru­pie 200 pacjen­tów wyka­za­ły, że meto­da ta jest sku­tecz­na. W okre­sie 7 lat po ope­ra­cji aż 93% pacjen­tów nie wyma­ga­ło ponow­nej ope­ra­cji sta­wu kolanowego.

Dru­gim powszech­nie sto­so­wa­nym implan­tem jest implant poli­ure­ta­no­wy ( Acti­fit, Orteq Ltd, Lon­dyn, Wiel­ka Bry­ta­nia) będą­cy swo­istym prze­ło­mem w chi­rur­gii sta­wu kolanowego.

Implant Acti­fit

Implant Acti­fit:

• Bio­de­gra­do­wal­ny( oko­ło 5 lat) i biokompatybilny,
• Poro­wa­ta struk­tu­ra utwo­rzo­na z ali­fa­tycz­ne­go poli­ure­ta­nu mają­ce­go opty­mal­ną wytrzy­ma­łość na obciążenia,
• Kształt i wiel­kość zbli­żo­na do roz­mia­rów ludz­kiej łąkotki,
• Wsz­cze­pia­ny artroskopowo,
• Bez­piecz­niej­szy niż allograft,
• Pro­du­ko­wa­ny oddziel­nie dla implan­ta­cji łąkot­ki bocz­nej i przyśrodkowej.
• Implant ma struk­tu­rę bar­dzo poro­wa­tą i moż­na powie­dzieć ‚że jest trój­wy­mia­ro­wą macie­rzą. Tyl­ko 20 % jego budo­wy to poli­ure­tan, pozo­sta­łe 80% to pory, w któ­re wnik­ną komór­ki i naczy­nia chorego.

Struk­tu­ra prze­strzen­na implan­tu Actifit.

Bada­nia Acti­fit u psów poka­za­ły, że 3 mie­sią­ce po zabie­gu doszło do inten­syw­nej inte­gra­cji nowej tkan­ki na pery­fe­riach i peł­nej infil­tra­cji we wszyst­kie pory implan­tu z una­czy­nio­nej tkan­ki włók­ni­stej, zaś 6 mie­się­cy po implan­ta­cji rusz­to­wa­nia został on cał­ko­wi­cie wypeł­nio­ny tkan­ką z kola­ge­nu typu I.
W bada­niach prze­pro­wa­dzo­nych przez Ver­don­ka i współ­pra­cow­ni­ków udo­wod­nio­no , że po 3 mie­sią­cach od wsz­cze­pie­nia implan­tu u 35 z 43 pacjen­tów (81,4%) doszło do pro­li­fe­ra­cji naczyń w poło­wie czę­ści obwo­do­wej implan­tu, zaś po roku od zabie­gu u wszyst­kich pacjen­tów stwier­dzo­no inte­gra­cje komó­rek i naczyń z rodzi­mej łąkot­ki bez oznak śmier­ci komó­rek lub martwicy .

Opra­co­wa­ny przez ORTEQ Bio­en­gi­ne­ering implant ACTI­FIT to prze­łom w chi­rur­gii kola­na. Ope­ra­cję wsz­cze­pie­nia implan­tu pro­wa­dzi się endo­sko­po­wo, czy­li w mało inwa­zyj­ny sposób.Zabieg tego typu moż­na rów­nież wyko­ny­wać jako pro­ce­du­rę towa­rzy­szą­cą innej ope­ra­cji np. rekon­struk­cji wię­za­deł krzy­żo­wych, chrząst­ki sta­wo­wej lub oste­oto­mii korek­cyj­nej sta­wu kolanowego.

Jeże­li masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tema­tu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl

Jeśli potrzeb­na Ci szy­na cpm to zapra­szam do Szynoteki.

Szy­no­te­ka- wypo­ży­czal­nia szyn CPM — www.szy­no­te­ka.pl