Róż­ne meto­dy postę­po­wa­nia tera­peu­tycz­ne­go sto­su­je się w zależ­no­ści od stop­nia zaawan­so­wa­nia choroby.

• Począt­ko­wo, powin­no się względ­nie zmniej­szyć obcią­ża­nie ścię­gna. Nie trze­ba cał­ko­wi­cie wyeli­mi­no­wać ćwi­czeń, ale koniecz­ne jest ogra­ni­cze­nie ilo­ści sko­ków, sprin­tów, ewen­tu­al­nie zmniej­sze­nie ilo­ści godzin w treningu.
• W stop­niu pierw­szym i dru­gim lecze­nie zacho­waw­cze zaczy­na się zim­ny­mi okła­da­mi. Przy­dat­na jest tu zasa­da odpo­czyn­ku, okła­dów z lodu, uci­sku i ele­wa­cji koń­czy­ny, czy­li meto­da, PRI­CE ( Pro­tec­tion, Rest, Ice, Com­pres­sion, Ele­va­tion). Zim­nych okła­dów ( lodu) moż­na uży­wać 2–3 razy dzien­nie oko­ło 10–15 min. Pamię­taj­my o war­stwie izo­la­cyj­nej ( papie­ro­we ręcz­ni­ki lub ście­recz­ka) żeby nie kłaść lodu bez­po­śred­nio na skó­rę. Dodat­ko­wo ( szcze­gól­nie przy zwięk­szo­nym bólu) moż­na wspo­ma­gać się leka­mi prze­ciw­za­pal­ny­mi i przeciwobrzękowymi.
• Nale­ży zwró­cić uwa­gę, że, ten­di­no­pa­tie ( bo do tej gru­py scho­rzeń nale­ży kola­no skocz­ka) nie są zwią­za­ne bez­po­śred­nio ze sta­nem zapal­nym, lecz ze zmia­na­mi struk­tu­ral­ny­mi w obrę­bie ścię­gien. Mają one cha­rak­ter nie o typie „ten­di­ni­tis“, lecz „ten­di­no­sis“. W opar­ciu o takie zało­że­nia wysnu­to teo­rię, że lecze­nie zacho­waw­cze pole­ga­ją­ce na tera­pii prze­ciw­za­pal­nej (far­ma­ko­lo­gicz­nej czy fizy­ko­te­ra­peu­tycz­nej) naj­cze­ściej jest nie­sku­tecz­ne, ( bo dzia­ła tyl­ko na obja­wy) lub efek­ty są krótkotrwałe.
• Oprócz okła­dów z lodu wska­za­ne jest zasto­so­wa­nie ultra­dź­wię­ków bądź fali ude­rze­nio­wej. Dzia­ła­nie tych zabie­gów ma za zada­nie popra­wę mikro­krą­że­nia w apli­ko­wa­nym obsza­rze, dez­in­te­gra­cję zwap­nień, zwięk­sze­nie meta­bo­li­zmu tkan­ko­we­go i prze­bu­do­wy tka­nek pod­da­nych dzia­ła­niu, a tak­że zwięk­sze­nie ela­stycz­no­ści tkan­ki łącznej.
• W połą­cze­niu z zabie­ga­mi fizy­kal­ny­mi zasto­so­wa­nie mają rów­nież tech­ni­ki manu­al­ne dla tka­nek mięk­kich takie jak masaż poprzecz­ny, funk­cyj­ny oraz ćwi­cze­nia eks­cen­trycz­ne i rozciągające.
• Nie­kie­dy znacz­ną ulgę może przy­nieść spe­cjal­ny sta­bi­li­za­tor sto­so­wa­ny na wię­za­dło rzepki.

Aby wró­cić do aktyw­no­ści nale­ży prze­pro­wa­dzić ana­li­zę bio­me­cha­nicz­ną całej koń­czy­ny dol­nej, przy­wró­cić pra­wi­dło­we wzor­ce rucho­we i ela­stycz­ność tkanek.

• Powin­no się zacząć od ćwi­czeń roz­cią­ga­ją­cych ( mię­sień czwo­ro­gło­wy, gru­pa kul­szo­wo-gole­nio­wa, mię­śnie poślad­ko­we i pasmo bio­dro­wo-pisz­cze­lo­we), dzię­ki któ­rym przy­wró­ci­my nor­ma­li­za­cję napię­cia mięśni.
• Kolej­nym waż­nym ele­men­tem jest mobi­li­za­cja rzep­ki w róż­nych katach zgię­cia kola­na, co wpły­nie na pra­wi­dło­wy zakres ruchu sta­wu kola­no­we­go i bio­me­cha­ni­kę całej koń­czy­ny dolnej.

Przy­wró­ce­nie pra­wi­dło­we­go wzor­ca rucho­we­go koń­czy­ny dol­nej to naj­waż­niej­sza część lecze­nia kola­na skoczka.

• W przy­pad­ku kola­na skocz­ka szcze­gól­nie zwra­ca­my uwa­gę na pro­na­cję sto­py, przo­do­po­chy­le­nie mied­ni­cy i kośla­we usta­wie­nie kończyn.
•  Upo­śle­dze­nie wzor­ca może być rów­nież spo­wo­do­wa­ne osła­bie­niem mię­śni poślad­ko­wych, mię­śnia czwo­ro­gło­we­go uda i pod­udzia, dla­te­go też sto­su­je się ćwi­cze­nia wzmac­nia­ją­ce obej­mu­ją­ce mied­ni­cę i popra­wia­ją­ce sta­bi­li­za­cję centralną.
• Jed­nym z istot­niej­szych mię­śni jest mię­sień poślad­ko­wy wiel­ki, któ­ry jest fizjo­lo­gicz­nym pro­stow­ni­kiem sta­wu kola­no­we­go a dzię­ki temu przy­czy­nia się do popra­wy warun­ków pra­cy eks­cen­trycz­nej mię­śnia czwo­ro­gło­we­go uda pod­czas bie­gu, sko­ków, hamo­wa­nia i zmia­ny kie­run­ku ruchu.

Pod­su­mo­wu­jąc:

Lecze­nie zacho­waw­cze kola­na skocz­ka powin­no być zin­te­gro­wa­ną reha­bi­li­ta­cją obej­mu­ją­cą zabie­gi fizy­kal­ne zmniej­sza­ją­ce stan zapal­ny i ból, ćwi­cze­nia eks­cen­trycz­ne wzmac­nia­ją­ce mię­sień czwo­ro­gło­wy, ćwi­cze­nia roz­cią­ga­ją­ce popra­wia­ją­ce ela­stycz­nośc tka­nek i nor­ma­li­zu­ją­ce napię­cia a tak­że nale­ży prze­pro­wa­dzić ana­li­zę bio­me­cha­nicz­ną wyko­ny­wa­nych aktyw­no­ści spor­to­wych w celu wyeli­mi­no­wa­nia źró­dła powsta­ją­cej dys­funk­cji. To wszyst­ko powin­no być zakoń­czo­ne odpo­wied­nim tre­nin­giem postu­ral­nym utrwa­la­ją­cym pra­wi­dło­we wzor­ce ruchowe.

Gdy cho­ro­ba osią­gnie sta­dium trze­cie  pacjent ma dwie moż­li­wo­ści: zaprze­stać upra­wia­nia spor­tu a cza­sem nawet ogra­ni­czyć aktyw­ność rucho­wą, albo pod­dać się lecze­niu operacyjnemu.

E.K.

Jeże­li masz jakieś pyta­nia doty­czą­ce tego tema­tu pro­si­my o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl