Różne metody postę­po­wa­nia tera­peu­tycz­nego sto­suje się w zależ­no­ści od stop­nia zaawan­so­wa­nia choroby.

• Począt­kowo, powinno się względ­nie zmniej­szyć obcią­ża­nie ścię­gna. Nie trzeba cał­ko­wi­cie wyeli­mi­no­wać ćwi­czeń, ale konieczne jest ogra­ni­cze­nie ilo­ści sko­ków, sprin­tów, ewen­tu­al­nie zmniej­sze­nie ilo­ści godzin w treningu.
• W stop­niu pierw­szym i dru­gim lecze­nie zacho­waw­cze zaczyna się zim­nymi okła­dami. Przy­datna jest tu zasada odpo­czynku, okła­dów z lodu, uci­sku i ele­wa­cji koń­czyny, czyli metoda, PRICE ( Pro­tec­tion, Rest, Ice, Com­pres­sion, Ele­va­tion). Zim­nych okła­dów ( lodu) można uży­wać 2–3 razy dzien­nie około 10–15 min. Pamię­tajmy o war­stwie izo­la­cyj­nej ( papie­rowe ręcz­niki lub ście­reczka) żeby nie kłaść lodu bez­po­śred­nio na skórę. Dodat­kowo ( szcze­gól­nie przy zwięk­szo­nym bólu) można wspo­ma­gać się lekami prze­ciw­za­pal­nymi i przeciwobrzękowymi.
• Należy zwró­cić uwagę, że, ten­di­no­pa­tie ( bo do tej grupy scho­rzeń należy kolano skoczka) nie są zwią­zane bez­po­śred­nio ze sta­nem zapal­nym, lecz ze zmia­nami struk­tu­ral­nymi w obrę­bie ścię­gien. Mają one cha­rak­ter nie o typie „ten­di­ni­tis“, lecz „ten­di­no­sis“. W opar­ciu o takie zało­że­nia wysnuto teo­rię, że lecze­nie zacho­waw­cze pole­ga­jące na tera­pii prze­ciw­za­pal­nej (far­ma­ko­lo­gicz­nej czy fizy­ko­te­ra­peu­tycz­nej) naj­cze­ściej jest nie­sku­teczne, ( bo działa tylko na objawy) lub efekty są krótkotrwałe.
• Oprócz okła­dów z lodu wska­zane jest zasto­so­wa­nie ultra­dź­wię­ków bądź fali ude­rze­nio­wej. Dzia­ła­nie tych zabie­gów ma za zada­nie poprawę mikro­krą­że­nia w apli­ko­wa­nym obsza­rze, dez­in­te­gra­cję zwap­nień, zwięk­sze­nie meta­bo­li­zmu tkan­ko­wego i prze­bu­dowy tka­nek pod­da­nych dzia­ła­niu, a także zwięk­sze­nie ela­stycz­no­ści tkanki łącznej.
• W połą­cze­niu z zabie­gami fizy­kal­nymi zasto­so­wa­nie mają rów­nież tech­niki manu­alne dla tka­nek mięk­kich takie jak masaż poprzeczny, funk­cyjny oraz ćwi­cze­nia eks­cen­tryczne i rozciągające.
• Nie­kiedy znaczną ulgę może przy­nieść spe­cjalny sta­bi­li­za­tor sto­so­wany na wię­za­dło rzepki.

Aby wró­cić do aktyw­no­ści należy prze­pro­wa­dzić ana­lizę bio­me­cha­niczną całej koń­czyny dol­nej, przy­wró­cić pra­wi­dłowe wzorce ruchowe i ela­stycz­ność tkanek.

• Powinno się zacząć od ćwi­czeń roz­cią­ga­ją­cych ( mię­sień czwo­ro­głowy, grupa kulszowo-goleniowa, mię­śnie poślad­kowe i pasmo biodrowo-piszczelowe), dzięki któ­rym przy­wró­cimy nor­ma­li­za­cję napię­cia mięśni.
• Kolej­nym waż­nym ele­men­tem jest mobi­li­za­cja rzepki w róż­nych katach zgię­cia kolana, co wpły­nie na pra­wi­dłowy zakres ruchu stawu kola­no­wego i bio­me­cha­nikę całej koń­czyny dolnej.

Przy­wró­ce­nie pra­wi­dło­wego wzorca rucho­wego koń­czyny dol­nej to naj­waż­niej­sza część lecze­nia kolana skoczka.

• W przy­padku kolana skoczka szcze­gól­nie zwra­camy uwagę na pro­na­cję stopy, przo­do­po­chy­le­nie mied­nicy i koślawe usta­wie­nie kończyn.
•  Upo­śle­dze­nie wzorca może być rów­nież spo­wo­do­wane osła­bie­niem mię­śni poślad­ko­wych, mię­śnia czwo­ro­gło­wego uda i pod­udzia, dla­tego też sto­suje się ćwi­cze­nia wzmac­nia­jące obej­mu­jące mied­nicę i popra­wia­jące sta­bi­li­za­cję centralną.
• Jed­nym z istot­niej­szych mię­śni jest mię­sień poślad­kowy wielki, który jest fizjo­lo­gicz­nym pro­stow­ni­kiem stawu kola­no­wego a dzięki temu przy­czy­nia się do poprawy warun­ków pracy eks­cen­trycz­nej mię­śnia czwo­ro­gło­wego uda pod­czas biegu, sko­ków, hamo­wa­nia i zmiany kie­runku ruchu.

Pod­su­mo­wu­jąc:

Lecze­nie zacho­waw­cze kolana skoczka powinno być zin­te­gro­waną reha­bi­li­ta­cją obej­mu­jącą zabiegi fizy­kalne zmniej­sza­jące stan zapalny i ból, ćwi­cze­nia eks­cen­tryczne wzmac­nia­jące mię­sień czwo­ro­głowy, ćwi­cze­nia roz­cią­ga­jące popra­wia­jące ela­stycz­nośc tka­nek i nor­ma­li­zu­jące napię­cia a także należy prze­pro­wa­dzić ana­lizę bio­me­cha­niczną wyko­ny­wa­nych aktyw­no­ści spor­to­wych w celu wyeli­mi­no­wa­nia źró­dła powsta­ją­cej dys­funk­cji. To wszystko powinno być zakoń­czone odpo­wied­nim tre­nin­giem postu­ral­nym utrwa­la­ją­cym pra­wi­dłowe wzorce ruchowe.

Gdy cho­roba osią­gnie sta­dium trze­cie  pacjent ma dwie moż­li­wo­ści: zaprze­stać upra­wia­nia sportu a cza­sem nawet ogra­ni­czyć aktyw­ność ruchową, albo pod­dać się lecze­niu operacyjnemu.

E.K.

Jeżeli masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl