Według Ber­ma­na i współ­au­to­rów (1) ide­al­ny kan­dy­dat do oste­oto­mii jest szczu­płą, aktyw­ną oso­bą w wie­ku pomię­dzy pią­tą a szó­stą deka­dą życia, z bólem sta­wu kola­no­we­go współ­wy­stę­pu­ją­cym z jed­no­prze­dzia­ło­wy­mi zmia­na­mi zwy­rod­nie­nio­wy­mi, bez obja­wów pato­lo­gicz­nych ze sta­wu rzep­ko­wo-udo­we­go i wię­za­deł. Dodat­ko­wo staw kola­no­wy powi­nien być sta­bil­ny, z peł­nym wypro­stem i mini­mum dzie­więć­dzie­się­cio­ma stop­nia­mi zgięcia.

Noy­es przed­sta­wia, że domi­nu­ją­cym wska­za­niem do wyso­kiej oste­oto­mii kości pisz­cze­lo­wej są małe lub umiar­ko­wa­ne zmia­ny zwy­rod­nie­nio­we i zabu­rzo­na oś koń­czy­ny dol­nej u mło­de­go ( pomię­dzy trzy­dzie­stym a pięć­dzie­sią­tym rokiem życia) pacjen­ta, któ­ry cier­pi na ból sta­wu udo­wo-pisz­cze­lo­we­go i chcia­ły­by pozo­stać przy aktyw­nym sty­lu życia. Poka­zu­je tak­że ana­li­zę na temat wyko­ny­wa­nia oste­oto­mii u pacjen­tów po sześć­dzie­sią­tym roku życia (2). Uwa­ża, że tacy pacjen­ci są lep­szy­mi kan­dy­da­ta­mi do endo­pro­te­zy niż do oste­oto­mii kola­na, ponie­waż mają z regu­ły zaawan­so­wa­ne zmia­ny zwyrodnieniowe,
na więk­szych powierzch­niach i jego zda­niem po wyso­kiej oste­oto­mii kości pisz­cze­lo­wej nadal będą zgła­szać obja­wy bólo­we z zaję­te­go prze­dzia­łu. Autor wno­si tak­że przekonanie,
że po jed­no­prze­dzia­ło­wej endo­pro­te­zie sta­wu kola­no­we­go poziom aktyw­no­ści fizycz­nej, nie będzie się wie­le róż­nił, od tego, jaki miał­by pacjent po osteotomii.

Dużym czyn­ni­kiem ryzy­ka w roz­wo­ju zmian zwy­rod­nie­nio­wych u pacjen­tów są wcze­śniej­sze meni­scek­to­mie pro­wa­dzą­ce do szyb­sze­go zuży­wa­nia się chrząst­ki i szyb­szej ewo­lu­cji scho­rze­nia. Cho­ro­ba zwy­rod­nie­nio­wa ma mia­no cho­ro­by sta­le postę­pu­ją­cej, zatem wska­za­niem do oste­oto­mii są zmia­ny zwy­rod­nie­nio­we we wcze­snej fazie, zanim doj­dzie do dużych uszko­dzeń chrząst­ki sta­wo­wej i zawę­że­nia szpa­ry sta­wo­wej (3, 4). Zale­tą oste­oto­mii u pacjen­tów po meni­scek­to­miach, z wcze­sny­mi zmia­na­mi zwy­rod­nie­nio­wy­mi jest to, że pozwa­la ona na jed­no­cza­so­wy prze­szczep całej bądź rekon­struk­cję usu­nię­tej czę­ści łąkotki.

Ist­nie­je gru­pa pacjen­tów, któ­rzy oprócz zabu­rzeń osi koń­czy­ny dol­nej wystę­pu­ją­cych z wcze­sny­mi zmia­na­mi zwy­rod­nie­nio­wy­mi, cier­pią tak­że z powo­du nie­sta­bil­no­ści sta­wu kola­no­we­go w sku­tek nie­wy­dol­no­ści wię­za­deł. Z regu­ły jest to nie­wy­dol­ność wię­za­dła krzy­żo­we­go przed­nie­go, cza­sem z towa­rzy­szą­cy­mi pro­ble­ma­mi z tyl­no-bocze­go prze­dzia­łu (wię­za­dło pobocz­ne strzał­ko­we, mię­sień pod­ko­la­no­wy i tyl­no bocz­na część toreb­ki sta­wo­wej). Przy tego rodza­ju pro­ble­mach („double, tri­ple varus knee”) korek­cja osi
za pomo­cą oste­oto­mii jest wska­za­na przed jaki­mi­kol­wiek pro­ce­du­ra­mi związanymi
z odzy­ska­niem sta­bi­li­za­cji sta­wu kola­no­we­go. Jest to zwią­za­ne z tym, że przy­wró­ce­nie pra­wi­dło­wej osi zmniej­sza ryzy­ko póź­niej­szych nie­po­wo­dzeń w rekon­struk­cjach wię­za­deł sta­wu kola­no­we­go ( 5–8).

Prze­ciw­wska­za­nia do wyko­na­nia oste­oto­mii:https://www.fizjoinformator.pl/przeciwwskazania-do-wykonania-wysokiej-osteotomii-kosci-piszczelowej/

E.K.

Jeże­li masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tema­tu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl

LITE­RA­TU­RA: 

1.             Ber­man AT,Bosacco SJ,Kirshner S et al: Fac­tors influ­en­cing long- term results in high tibial oste­oto­my. Clin Orthop 272:192,1991

2.             Noy­es F at al ; Knee disor­ders : sur­ge­ry, reha­bi­li­ta­tion cli­ni­cal out­co­mes. Saun­ders Else­vier 2010; 822–825

3.             Hol­den DL, James SL, Lar­son RL,Slocum DB: Pro­xi­mal tibial oste­oto­my in patients who are fifty years old or less.A long-term fol­low-up stu­dy. J Bone Joint Surg Am 70:
977–982,1988

4.             Oden­bring S, Tjorn­strand B, Egund N at al: Func­tion after tibial oste­oto­my for medial gonar­th­ro­sis below aged 50 years. Acta Orthop Scand 60: 527–531, 1989

5.             Noy­es FR, Bar­ber-Westin SD: Poste­rior cru­cia­te liga­ment revi­sion recon­struc­tion, part 1: cau­ses of sur­gi­cal failu­re in 52 con­se­cu­ti­ve ope­ra­tions. Am J ports Med 33:646–654,2005

6.             Noy­es FR, Bar­ber-Westin SD: Revi­sion ante­rior cru­cia­te sur­ge­ry with use of bone-patel­lar ten­don-bone auto­ge­no­us gra­fts. J Bone Joint Surg Am 83:1131–1143,2001

7.             Noy­es FR, Bar­ber-Westin SD, Albri­ght JC: an ana­ly­sis of the cau­ses of failure
in 57 con­se­cu­ti­ve poste­ro­la­te­ral ope­ra­ti­ve pro­ce­du­res. Am J Sports Med 34:1419–1430, 2006

8.             Noy­es FR, Bar­ber-Westin SD, Roberts CS: Use of allo­gra­fts after failed treatment
of rup­tu­re of the ante­rior cru­cia­te liga­ment J Bone Joint Surg AM 76:1019–1031,1994