OSTE­OTO­MIA- to w orto­pe­dii i trau­ma­to­lo­gii  dzia­ła­nie pole­ga­ją­ce na prze­cię­ciu kości. Może ono mieć na celu popra­wę kształ­tu kości, jej skró­ce­nie lub wydłu­że­nie, popra­wę mecha­ni­ki znaj­du­ją­ce­go się w pobli­żu sta­wu lub korek­cję osi kończyny.

Oste­oto­mie sta­wu kola­no­we­go mają dłu­gą histo­rię się­ga­ją­cą cza­sów dzie­więt­na­ste­go wie­ku. Pierw­sze donie­sie­nia na temat oste­oto­mii przy­szły z Euro­py, zaś po nich, dzię­ki Coven­try kon­cep­cja sto­so­wa­nia tego zabie­gu w celu lecze­nia cho­ro­by zwy­rod­nie­nio­wej sta­wu kola­no­we­go z towa­rzy­szą­cy­mi zmia­na­mi osi koń­czy­ny dol­nej sta­ła się popu­lar­na w Ame­ry­ce Północnej.

Cho­ro­ba zwy­rod­nie­nio­wa bar­dzo czę­sto zaj­mu­je przy­środ­ko­wy prze­dział sta­wu kola­no­we­go, co powo­du­je zawę­że­nie przy­środ­ko­wej szpa­ry sta­wu kola­no­we­go i jed­no­cze­sną zmia­nę osi koń­czy­ny na szpo­ta­wą ( prze­ciw­na do kośla­wej, czy­li popu­lar­nych kolan typu X).

Wyso­ka oste­oto­mia kości pisz­cze­lo­wej ma temu prze­ciw dzia­łać. Pod­sta­wą oste­oto­mii jest korek­cja osi sta­wu poprzez trans­fer sił obcią­ża­ją­cych przy­środ­ko­wy (za­jęty przez cho­ro­bę zwy­rod­nie­nio­wą) prze­dział sta­wu kola­nowego na prze­dział boczny.

Redy­stry­bu­cja nad­mier­nych sił obcią­ża­ją­cych pozwa­la czę­sto na bio­lo­gicz­ną popra­wą kon­dy­cji chrząst­ki w prze­dzia­le przy­środ­ko­wym i jed­no­cze­snym utrzy­ma­niem w zdro­wiu chrząst­ki z prze­dzia­łu bocz­ne­go. Moż­na, zatem powie­dzieć, że głów­ną zale­tą oste­oto­mii odróż­nia­ją­cą ją od innych ope­ra­cji jest to, że pozwa­la ona na „prze­dłu­że­nie żywot­no­ści sta­wu kola­no­we­go”. Jest to ope­ra­cja wyko­ny­wa­na z wybo­ru i alter­na­tyw­na dla endo­pro­tez jed­no­prze­dzia­ło­wych. Dobrze wyko­na­na oste­oto­mia może opóź­nić wyko­na­nie endo­pro­te­zy, a u nie­któ­rych pacjen­tów nawet cał­ko­wi­cie jej zapobiec.

Klu­czem do suk­ce­su wyso­kiej oste­oto­mii kości pisz­cze­lo­wej jest ostroż­ny i bar­dzo dokład­ny dobór pacjen­tów połą­czo­ny z umie­jęt­nie prze­pro­wa­dzo­nym zabie­giem chirurgicznym.

Ide­al­ny kan­dy­dat do oste­oto­mii jest szczu­płą, aktyw­ną oso­bą z mały­mi lub umiar­ko­wa­ny­mi zmia­na­mi zwy­rod­nie­nio­wy­mi i zabu­rzo­na osią koń­czy­ny dol­nej. Tego rodza­ju zabieg moż­na wyko­nać u mło­de­go ( pomię­dzy trzy­dzie­stym a pięć­dzie­sią­tym rokiem życia) pacjen­ta, któ­ry cier­pi na ból sta­wu udo­wo-pisz­cze­lo­we­go i chcia­ły­by pozo­stać przy aktyw­nym sty­lu życia. Naj­le­piej jest, gdy pacjent nie ma obja­wów pato­lo­gicz­nych ze sta­wu rzep­ko­wo-udo­we­go i wię­za­deł. Dodat­ko­wo staw kola­no­wy powi­nien być sta­bil­ny, z peł­nym wypro­stem i mini­mum dzie­więć­dzie­się­cio­ma stop­nia­mi zgięcia.

Zada­nie, jakie ma speł­niać oste­oto­mia to przede wszyst­kim reduk­cja bólu, popra­wa funk­cji sta­wu kola­no­we­go i całej koń­czy­ny dol­nej, a tak­że moż­li­wość powro­tu do bar­dziej zaawan­so­wa­nej aktyw­no­ści fizycz­nej (takiej, któ­rą ogra­ni­cza allo­pla­sty­ka). Oste­oto­mia pozwa­la na jed­no­cza­so­we rekon­struk­cje nie­wy­dol­nych wię­za­deł, łąko­tek i chrząst­ki sta­wo­wej a tak­że nie wyklu­cza póź­niej­sze­go wyko­na­nia endoprotezoplastyki.

Wię­cej na temat :

1.oste­oto­mia Tomo­fix i Pud­du https://www.fizjoinformator.pl/osteotomia-z-zastosowaniem-plyty-tomofix-i-puddu/

2. oste­oto­mia Iba­lan­ce http://www.fizjoinformator.pl/osteotomia-ibalance-jako-metoda-leczenia-zmian-zwyrodnieniowych-przysrodkowego-przedzialu-stawu-kolanowego/

3.rehabilitacja po wyso­kich oste­oto­miach kości pisz­cze­lo­wej: https://www.fizjoinformator.pl/rehabilitacje-po-wysokiej-osteotomii-kosci-piszczelowej/

E.K.

Jeże­li masz jakieś pyta­nia doty­czą­ce tego tema­tu pro­si­my o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl