Lecze­nie pacjen­tów zacho­waw­czo i dobór metod uspraw­nia­nia zależy przede wszyst­kim od zaawan­so­wa­nia pro­cesu cho­ro­bo­wego i wieku cho­rego. Pacjenci ze zmia­nami zwy­rod­nie­nio­wymi w przy­środ­ko­wym prze­dziale stawu kola­no­wego zgła­szają dole­gli­wo­ści bólowe tego prze­działu, ale i towa­rzy­szące im bóle prze­działu bocz­nego spo­wo­do­wane nad­mier­nym napię­ciem mię­śni i tka­nek mięk­kich (cho­rzy ze zmia­nami w prze­dziale bocz­nym –odwrotnie).Procesowi temu mogą towa­rzy­szyć miej­scowe odczyny zapalne.

Cho­rzy czę­sto są leczeni przy pomocy środ­ków far­ma­ko­lo­gicz­nych zawie­ra­ją­cych leki z grupy NLPZ, a nie­jed­no­krot­nie też uży­wane są ste­rydy poda­wane do sta­wowo, czy też leki zmniej­sza­jące napię­cie mięśniowe.

Powszech­nym jest sto­so­wa­nie wisko­su­ple­men­ta­cji (miej­scowo podaje się kwas hia­lu­ro­nowy), która to ma za zada­nie poprawę funk­cji stawu i warun­ków tar­cia, poprzez zwięk­sza­nie lep­ko­ści i ela­stycz­no­ści płynu stawowego.

Reha­bi­li­ta­cja musi się opie­rać, na indy­wi­du­al­nym trak­to­wa­niu każ­dego pacjenta
i dokład­nej zna­jo­mo­ści obrazu kli­nicz­nego i radio­lo­gicz­nego danej osoby. Pozwala to na kon­tro­lo­wa­nie dyna­miki roz­woju zmian zwy­rod­nie­nio­wych i dobra­nie odpo­wied­niego pro­gramu usprawniania.

Zaleca się sto­so­wa­nie fizy­ko­te­ra­pii w celu prze­ciw­dzia­ła­nia obrzę­kom, wysię­kom
i prze­ciw­bó­lowo (pole magne­tyczne, laser, prądy dia­dy­na­miczne, prądy inter­fe­ren­cyjne, TENS, ultra­dź­więki, krio­te­ra­pia).

Uspraw­nia­nie kine­zy­te­ra­peu­tyczne pacjenta obej­muje nastę­pu­jące cele:

• Poprawę bądź utrzy­ma­nie obec­nego zakresu ruchu,
• Uzy­ska­nie jak naj­lep­szej kon­troli i siły mięśniowej,
• Ćwi­cze­nia pro­prio­cep­cji w celu zacho­wa­nia jak naj­dłu­żej kon­troli i sta­bi­li­za­cji stawu,
• Utrzy­ma­nie bądź przy­wró­ce­nie pra­wi­dło­wego ste­reo­typu chodu,
• Poin­for­mo­wa­nie pacjenta o pro­gre­sie cho­roby i prze­ciw­dzia­ła­nie temu,

Oprócz sto­so­wa­nia fizy­ko­te­ra­pii pro­gram uspraw­nia­nia pacjen­tów zawiera:

• Mobi­li­za­cje stawu kola­no­wego i tka­nek miękkich,
• Trak­cje stawu kola­no­wego wspo­ma­ga­jące odcią­ża­nie zaję­tego przez cho­robę przy­środ­ko­wego prze­działu stawu kolanowego,
• Ćwi­cze­nia roz­cią­ga­jące wszyst­kich grup mię­śnio­wych a w szcze­gól­no­ści mię­śni grupy kulszowo-goleniowej, pasma biodrowo-piszczelowego, mię­śnia czwo­ro­gło­wego, mię­śnia biodrowo-lędźwiowego i mię­śni łydki,
• Ćwi­cze­nia wzmac­nia­jące mię­sień czwo­ro­głowy, a w szcze­gól­no­ści głowę przy­środ­kową (w tym VMO), wyko­ny­wane zarówno w otwar­tych jak i w zamknię­tych łań­cu­chach kinematycznych,
• Ćwi­cze­nia wzmac­nia­jące mię­śnie pośladkowe,
• Ćwi­cze­nia wpły­wa­jące na odży­wia­nie chrząstki sta­wo­wej, oraz popra­wia­jące home­ostazę stawu kolanowego,
• Ćwi­cze­nia propriocepcji,

Nie­któ­rzy pacjenci decy­dują się na nosze­nie spe­cjal­nego sta­bi­li­za­tora stawu kola­no­wego — ortezy korek­cyjno – sta­bi­li­zu­ją­cej staw kolanowy.

“

Takie sta­bi­li­za­tory zostały spe­cjal­nie zapro­jek­to­wane dla pacjen­tów
z jed­no­prze­dzia­ło­wymi zmia­nami zwy­rod­nie­nio­wymi stawu kola­no­wego. Poprzez spe­cjalny mecha­nizm pozwa­lają na stop­niową korek­cję szpo­ta­wo­ści lub kośla­wo­ści koń­czyny. Nie­stety nie wszy­scy pacjenci są w sta­nie nosić taki apa­rat. Dzia­ła­nie sta­bi­li­za­tora jest dzia­ła­niem mecha­nicz­nym, które w począt­ko­wej fazie sto­so­wa­nia może dostar­czać cho­remu dole­gli­wo­ści bólowych.

Bez względu na to, jakie metody uspraw­nia­nia zasto­su­jemy, należy pamię­tać,
że lecze­nie zacho­waw­cze nie zatrzy­muje pro­cesu cho­ro­bo­wego a jedy­nie może wpły­wać osła­bia­jąco na jego dyna­mikę. Należy sobie uświa­do­mić, że zbyt dłu­go­trwałe lecze­nie zacho­waw­cze i far­ma­ko­lo­giczne może też powo­do­wać skutki uboczne, a przez co może odda­lać pacjenta od powrotu do zdro­wia i poprawy jako­ści życia.

E.K.

Jeżeli masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl